Polska
Dąb - drzewo Słowian
Drzewa miały dla Słowian szczególne znaczenie. Przypisywano im magiczną moc. Najpotężniejszym, otaczanym szczególną czcią i centrum wszechświata naszych przodków był dąb, któremu przypisywano boskie znamiona. Wokół tych drzew odbywały się rytualne spotkania, a szczególne okazy otaczano czcią godną władców słowiańskiego świata.
Dąb tworzył słowiański świat. Sięgał od nieboskłonu, przez doczesny padół po zaświaty.
- Wbity w ziemię kij kiełkował. Zazielenił się listowiem, gałęziami sięgał ku słońcu. Wrósł korzeniami ku najgłębszym otchłaniom. Rósł tak długo, aż połączył wszystkie trzy światy: podniebny Wyraj, Ziemię, po której stąpamy oraz mroczną Nawię – opisuje rolę drzewa u naszych przodków Łukasz Wierzbicki w „Drzewo. Mity Słowiańskie i inne opowiadania”.
Wysokie i potężne wyjątkowo często przyciągały pioruny. Słowianie burze tłumaczyli jako błogosławieństwo najważniejszego ze swych bogów Peruna. Skoro ten chętnie ciskał iskrami w dęby wierzyli, że właśnie te drzewa mają boską moc i ich nieśmiertelność.
Dlatego też dęby otaczano szczególnym kultem. Poświęcono mu miesiąc kwiecień, kiedy to zaczynały pojawiać się na nim liście więc objawiał swą moc. Chociaż wszystkie drzewa miały wyjątkowe znaczenie dla Słowian, a lasy były obszarem magicznym, jednak właśnie ten jeden gatunek był w centrum obrzędowości zbiorowej, ale też osobistej. W drzewie tym upatrywano siły i zdrowia dlatego zakopywano różnego rodzaju przedmioty, ocierano się o nie próbując przejąć jego moce i noszono dębowe witki. W trakcie Jarych Godów kobiety smagały dębowymi witkami mężczyzn wierząc, że dzięki temu zyskają oni moc tych drzew.
Napary z tego drzewa uzdrawiały. Szczególnie mężczyźni chętnie sięgali po wszelkiego rodzaju dębowe eliksiry.
Przeglądaj zasoby Produkty-lokalne.pl
