Upał ma kolor i smak arbuza. Jeść można także skórki.

Kiedy myślimy arbuz od razu widzimy czerwony soczysty i słodki miąższ. Niewiele osób wykorzystuje skórki, a właśnie te idealnie nadają się do zamknięcia w słoiki. 

 

Arbuz to owoc winorośli. Jednak nie pnie się w górę, a rośnie na ziemi. Rośnie w wielu krajach więc sezon na arbuzy zaczyna się już w kwietniu - w Chinach, a kończy w listopadzie - w Turcji. Zdarzają się także uprawy w Polsce. O dojrzałości owocu świadczy kolor prążków na skórce - zmieniają barwę od ciemno zielonej do nawet jasno żółtej. 

 

Arbuz w 96% składa się z wody i ma niewiele kalorii - ok. 45 na 100 g. Praktycznie można go jeść bezkarnie, chociaż jak każdy owoc ma sporo węglowodanów - ponad 11 g na 100 g owoców (większość to cukier). W miąższu jest także błonnik, wapń, potas, fosfor i witaminy A, C i z grupy B. Dodatkowo ma w sobie sporo przeciwutleniaczy. Z takim wnętrzem wspomaga serce, wpływa na wygląd skóry, zapobiega nowotworom, cukrzycy i działa moczopędnie. Zawarte w nim lipoken (jeden z przeciwutleniaczy) ułatwia oddychanie w czasie infekcji górnych dróg oddechowych oraz astmatykom. 

 

Przed zjedzeniem arbuza trzeba umyć. Najlepiej smakuje dobrze schłodzony. Najczęściej jedzony jest sam pokrojony w kawałki. Świetnie sprawdzi się jako owoc do czekoladowego fondue lub składnik domowych lodów - zmiksowany z mlekiem kokosowym, czekoladą oraz orzechami lub bakaliami i zamrożony w foremkach. Można go dodać do sałatki z fetą, oliwkami i zieleniną, dorzucić do gazpacho. Zmiksowany z musztardą, octem balsamicznym i sosem sojowym oraz ulubionymi przyprawami będzie bazą do dań z grilla. 

 

 

 

Skórki kroimy w niewielkie kostki (ok 2 cm). Zalewamy wodą tak by je przykryła, wsypujemy 3-4 łyżki soli, mieszamy do rozpuszczenia i odstawiamy do zamarynowania na 24 godziny. Po tym czasie odsączamy, wrzucamy skórki do garnka i zalewamy czystą wodą (ponownie musi je zakryć). Doprowadzamy do wrzenia i gotujemy na małym ogniu przez kwadrans. Dodajemy 2 szklanki cukru, szklankę octu jabłkowego i pokrojoną w plasterki cytrynę oraz 2-3 laski cynamonu, łyżkę ziela angielskiego i goździków (najlepiej w woreczku, który można wyjąć). Zagotowujemy i pozostawiamy na małym ogniu, aż skórki się zeszklą. Przekładamy do słoików, pasteryzujemy ok. 10 min i odstawiamy do góry dnem na noc. 

 

 

Taki trunek popularny jest w krajach północno-afrykańskich, szczególnie w Maroku. W owocu wycinamy otwór i wlewamy do niego miód. Dziurę zatykamy i odstawiamy arbuza w ciemne miejsce na około 3-4 miesiące. Po tym czasie miąższ lekko sfermentuje tworząc bąbelkowy napój.