Dziewanna i Perun wkraczają na scenę słowiańskiego kalendarza. W gromniczne święto ognia proszono o urodzaj.

Słowiańskie święto ognia zmieniło się w Matki Boskiej Gromnicznej. Dzień wyznaczał środek zimy. Kilkudniowe celebrowanie zbliżającej się wiosny i obrzędy, które miały dać dobry w plony rok stało się karnawałem.

 
Perun - bóg ognia i urodzaju. Od jego łaski zależą plony i bezpieczeństwo. Stąd w żywym języku polskim powiedzenia z Perunem w roli głównej mają zabarwienie magiczne dowodzi w "Mitologi Słowian" Aleksander Gieysztor.

 
"... Mieści się w tym bowiem idea nie tylko zjawiska atmosferycznego, ale i jego zdemonizowanego sprawcy".

 
W gromniczną modlono się o do Peruna o nadejście wiosny. I wyrozumiałość w zsyłaniu gromów na ziemię, która niebawem zacznie rodzić plony. Rozpalano świecę gromniczną, która miała chronić przed uderzeniem pioruna i dać urodzaj - nazwa świecy i wiara w jej ochronną moc pozostały także wśród katolików. Z pierwszym perunicznym świętem na scenę słowiańskiego świata wchodziła Dziewanna. Łagodna bogini wiosny, łowów, roślinności, lecznictwa zastępowała posępną i złowrogą Marzannę.