Życiodajny grom. Pierwsza wiosenna burza była znakiem do zasiewów

Gwałtowne zjawiska atmosferyczne od zawsze budziły niepokój. Takim była burza, która przychodziła nagle, często powodowała spustoszenie, ale też dawała oczyszczenie i wodę spragnionej ziemi i plonom.

Dlatego żeby zrozumieć, co dzieje się na niebie Słowianie rozbłyskujące na ciemnych chmurach błyskawice przypisywali działaniom bogów. Konkretnie Peruna, którego atrybutem był grom, czyli piorun, która to nazwa przetrwała do dziś. Życzenie by kogoś piorun trafił to też nic innego jak odwoływanie się do dawnego boga, który rozgniewany potrafił skarać porządnym uderzeniem.

Początków kultu burzy należy szukać w micie o walce jaką Perun stoczył z Welesem. Kiedy pan podziemi został zapędzony do swojego królestwa przyszła ogromna ulewa, która dała bogaty plon.

Pierwszy wiosenny piorun uderzony w ziemię jest znakiem do zasiewu. Jest symbolicznym „zapłodnieniem”. Grom daje ogrom zbiorów, ale też może siać zniszczenie. Dlatego każda burza była dla naszych przodków walką sił dobrych i złych. Tych, które pozwolą wzrastać lub zniszczą plon. Szukano też śladów uderzeń na ziemi. Takie kamienie, czyli strzałki piorunowe, miały moc magiczną.

„Broń Perunowa zabezpieczyła i chroniła przed nieczystą siłą i chorobą” pisze w „Mitologii Słowian” Aleksander Gieysztor.

Strzałki piorunowe były amuletem dla osoby i domostwa. Innym sposobem chronienia obejścia przed skutkami piorunów było rysowanie sześcioramiennego koła pod strzechami. Ślady tej grafiki znajdziemy w karpackich i podhalańskich rozetach, a sam rytuał ich rysowania w święceniu gromnic, którymi po poświęceniu kadzi się domy a płomieniem rysuje znak krzyża nad wejściem.